Μετά από επτά χρόνια ακριβώς έρχεται η σημερινή ανάρτηση. Και σ’ αυτό το διάστημα έχουν αλλάξει πολλά. Το ίδιο κι εγώ… Αυτό, όμως, που παραμένει σταθερό είναι η αγάπη μου για τον κόσμο των μελισσών!
ΥΓ: Μέρες αγάπης οι τωρινές και γι’ αυτό
θα ήθελα να κλείσω με τους ακόλουθους στίχους του ποιητή:
Αγαπάω τ’ ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμο
Τα θολά ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους,
τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,
τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.
Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ’ ένα δισάκι
για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε,
τους τυφλούς μουσικούς των πολύβοων δρόμων,
τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.
Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τους
Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια
και δεν ξέρουν καλά – αν ποτέ θα ‘ρθουν πίσω
Αγαπάω τις κλαμένες ωραίες γυναίκες
που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα…
αγαπάω σε τούτον τον κόσμο – ό, τι κλαίει
γιατί μοιάζει μ’ εμένα.
Νίκος Καββαδίας
Χρόνια
Πολλά, Καλά Χριστούγεννα και Καλή Πρωτοχρονιά, με υγεία, ειρήνη και αγάπη!
