Διαβάζοντας πριν από λίγο την ανάρτηση του Άνθιμου (http://beeclubpellas.blogspot.com/2011/02/ulmus-campestrisulmus-minor.html) για τη φτελιά, θυμήθηκα αυτό που έπαθα την περασμένη Κυριακή. Κατά το μεσημεράκι, λοιπόν, πήγα στο χωριό μου κι όπως ήταν φυσικό πέρασα κι απ’ το μελισσοκομείο μου ή καλύτερα το μέρος που ξεχειμωνιάζω τα μελισσάκια μου, σ’ ένα οικόπεδο των θείων μου, στην άκρη του χωριού.
Κατεβαίνοντας, λοιπόν, απ’ το αυτοκίνητο, με συνεπήρε το έντονο βουητό των μελισσών. Αμάν! Τι γίνεται, σκέφτομαι; Τα μελίσσια μου βρίσκονταν σε μια απόσταση πενήντα μέτρα μακριά, αλλά το βουητό τους ήταν δίπλα μου… Κοιτάζω γύρω. Έφυγε κάποιο μελίσσι; Από τώρα; Νωρίς δεν είναι; Δεν βλέπω όμως τίποτα και το έντονο βουητό συνεχίζονταν. Και τότε κοίταξα ψηλά, προς τη φτελιά που ήταν δίπλα μου και τη βλέπω να ’ναι γεμάτη με «τρελαμένες» μελισσούλες που μαζεύανε άσπρη γύρη απ’ τα μικρά ανθάκια που μόλις είχε βγάλει. Α! μάλιστα, σκέφτηκα, η φτελιά ευθύνεται για το «πανηγύρι» που στήθηκε.
Δεν είναι η πρώτη χρονιά που ξεχειμωνιάζω τα μελισσάκια μου εκεί. Είναι η πρώτη φορά, όμως, που παρατηρώ κάτι τέτοιο ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Ώστε η φτελιά δεν είναι μόνο για ίσκιο το καλοκαίρι…!!! Αν και γεννήθηκα και μεγάλωσα στο χωριό, οφείλω να ομολογήσω πως έχασα αυτή τη γνήσια ματιά, το να βλέπω δηλαδή και να παρατηρώ τα πράγματα και τα αντικείμενα γύρω μου όπως πραγματικά είναι. Θα μπορούσα μέσα από ένα πανέμορφο φυσικό τοπίο που τυχαία θα περνούσε από εκεί κι ένα ωραίο αυτοκίνητο, να παρατηρήσω μόνο… το αυτοκίνητο (!)
Ευτυχώς, όμως, η επαφή μου με τις μέλισσες μου ξαναδίνει πίσω … τη «χαμένη» μου όραση. Δόξα σοι…
Φτιλιάδες –έτσι αρσενικά λέγονται στο χωριό μου- υπήρχαν παλιότερα πάρα πολλοί. Σήμερα, όμως, είναι ελάχιστοι. Κόπηκαν είτε για καύσιμη ύλη, είτε γιατί ο ίσκιος τους έκανε κακό στις μονοκαλλιέργειες του κάμπου, είτε χειρότερα … επειδή αντικαταστάθηκαν πρόσφατα από ξενόφερτα δέντρα τύπου Λέϊλαντ κτλ.. Πολιτισμός!!!
Όταν επέστρεψα, λοιπόν, στο σπίτι, έψαξα στο διαδίκτυο για τη φτελιά. Και βρήκα πολλά και αξιόλογα. Δεν θα τα αναφέρω, όμως, γιατί ήδη τα περισσότερα αναφέρθηκαν στην ανάρτηση του εκλεκτού Άνθιμου (που προανέφερα). Απλώς, θα προσθέσω δυο-τρία πραγματάκια:
[…] αξιοσημείωτη είναι η αιωνόβια φτελιά απέναντι από την πλατεία της Αηδόνας Καλαμπάκας, στον Νομό Τρικάλων, που έχει χαρακτηριστεί «Διατηρητέο Μνημείο της Φύσης».
(http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%AC)
(http://www.aidona.gr/gallery/popup/square/popsquare23.html)
Σημείωση: το όμορφο αυτό χωριό το επισκέφτηκα πριν δυο χρόνια και είδα αυτήν την πανέμορφη αιωνόβια φτελιά. Δεν γνωρίζω την τύχη της σήμερα. Θα ρωτήσω όμως και θα μάθω.
Οι Τούρκοι τη λένε Karaağaç κι είναι φυσικό σε πολλά μέρη της Ελλάδας να την αποκαλούν Καραγάτσι. Και ο Μ. Καραγάτσης, ο Θεσσαλός, είχε φτιάξει το ψευδώνυμο με βάση το όνομα του δέντρου. […] Οι Αμερικανοί του Βορρά την Elm – τη φτελιά - έχουν σε μεγάλη εκτίμηση, αυτό το κατάλαβε βλέποντας ένα σωρό από αυτές στον κινηματογράφο. Αλλά το δέντρο είναι μάλλον άγνωστο στους Έλληνες και την ταινία Nightmare in Elm street την απέδωσαν «Εφιάλτης στον δρόμο με τις λεύκες», βλέπεις η λεύκα είναι κάτι πιο οικείο από τη φτελιά για τη δική μας κουλτούρα. Οι Άγγλοι τη λένε Elm ,οι Γερμανοί Ulmen , οι Γάλλοι Orme
(http://users.sch.gr/kassetas/zzzzTREES8.htm)
Πρόπολις!! Το θαύμα της μέλισσας!!
[…] Η μέλισσα συλλέγει από διάφορα δένδρα (μαύρη και άσπρη λεύκα, ιτιά, βελανιδιά, φτελιά, οξυά, πεύκα κ.λ.) ένα είδος ρητίνης, προσθέτει γύρη, κερί και ένζυμα, τα επεξεργάζεται και ...;ιδού η πρόπολη.
(http://hopedies.pblogs.gr/2008/07/mikra-thaymata-gia-na-mhn-apoblakwthoyme.html)
ΕΠΟΧΙΑΚΟΙ ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΙΚΟΙ ΧΕΙΡΙΣΜΟΙ
Δημήτρης Τσέλλιος
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ
Δημήτρης Τσέλλιος
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ
[…] Η φτελιά ή καραγάτσι (Ulmus campestris), η φουντουκιά (Corylus avelana) το σκλήθρο (Alnus glutinosa) είναι κατ' εξοχήν γυρεοδοτικά φυτά. Η φρέσκια γύρη αυτή την εποχή είναι πολύ σημαντική για την διατήρηση γόνου στα μελίσσια.
(http://melissologia.great-forum.com/t51-topic)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου